Pianoforte - spotkania z wybitnymi pianistami

Admirator Brahmsa

Już w najbliższy piątek wystąpi Barry Douglas. Ten pochodzący z Irlandii brytyjski pianista i dyrygent wykona Koncert fortepianowy nr 2 B-Dur op. 83 Brahmsa – dzieło niezwykle trudne do wykonania, przez wielu pianistów długo uważane za niewykonalne. Trudności techniczne czynią ten koncert prawdziwym wyzwaniem dla wykonawców.

Barry Douglas rozpoczął swą karierę od złotego medalu na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie w 1986. Mimo bogatego kalendarza koncertowego pochodzący z Belfastu Douglas dba również o swoje irlandzkie korzenie jako dyrektor artystyczny Camerata Ireland oraz Clandeboye Festival.

Barry Douglas aktualnie nagrywa dla wytwórni Chandos wszystkie solowe kompozycje na fortepian Johannesa Brahmsa – pierwsze albumy tego projektu spotkały się z pozytywnym przyjęciem przez krytyków muzycznych.

Za swoje zasługi w dziedzinie muzyki w 2002 roku Barry Douglas otrzymał Order Imperium Brytyjskiego.

Dojrzała muzykalność Lisieckiego

Pod koniec października usłyszymy recital fortepianowy Jana Lisieckiego. Ten urodzony w Kanadzie młody artysta jest narodowości polskiej. Obecnie 20-latek, sławę zdobył już kilka lat wcześniej. W jego wykonaniu usłyszymy etiudy Chopina, a także kompozycje Mozarta, Liszta i Bartholdy’ego. BBC Music Magazine chwali „dojrzałą muzykalność Lisieckiego” i jego „wrażliwą i pełną subtelności” interpretację koncertów, które zagrał „z błyskotliwą techniką” i „charakterystycznym patosem”.

Magiczna gra Avdieeva'ej

„Ta rosyjska pianistka jest objawieniem. Jej znakomita gra wzrusza i jest jak magiczny dotyk. Widownia jest pod wielkim jej urokiem” – tak o Yuliannie Avdeevie pisze „Le Journal du Médoc”. Sławę przyniosła jej pierwsza nagroda w XVI Konkursie Chopinowskim w 2010 roku oraz nagroda Krystiana Zimermana za najlepsze wykonanie sonaty Chopina. Yuliannę Avdeevę usłyszymy w ostatnim koncercie fortepianowym Ludwiga van Beethovena, gdzie nie ma miejsca na łatwe wzruszenia, lecz gdzie – jak chciał tego kompozytor – „artyści nie płaczą, ale płoną ogniem”.